บรบือ มนต์ขลังในใจที่ไม่มีวันลืม

                                จะขอเล่ากล่าวขานตำนานเรื่อง                        ถึงนามเมืองบรบือชื่อถิ่นฐาน

                เป็นอำเภอดีเลิศเกิดตำนาน                                               คนโบราณเล่ามาเป็นพาที

                มีควายป่าดุร้ายวิ่งไล่ขวิด                                                   เข้าประชิดชนกันพ่ายแตกหนี

                ควายตัวนั้นพลันชื่อทรพี                                                  ประชาชีวิ่งไล่ไปตามกัน

                เสียงเรียกหาว่าควายหายไปไหน                                    มันวิ่งไปกำพี้ที่เขตขันฑ์

                ชาวบ้านต่างวิ่งไล่ไปประจัน                                             ก็มาทันทรพีรีบหนีไป

                                ด้วยเดินมา เมื่อยล้าก็พักผ่อน                           นั่งสลอนฝั่งหนองบัวมีน้ำใส

                จึงบดมาศ กำมะถันปั่นปืนไฟ                                          เพื่อมาใช้ ยิงควายป่าให้ล้าตาย

                ณ  ที่นี้มีนามบ้านบัวมาศ                                                   ประวัติศาสตร์ว่าไว้ไม่เลือนหาย

                บ้านบัวมาศ จึงเรียกนาม ตามบรรยาย                             เหมือนนิยาย คล้ายนิทานบ้านชื่อเดิม

                บนฝั่งห้วยมีไม้งามทำด้ามหอก                                        ห้าหกศอกตัดไว้ เพื่อใช้เสริม

                ห้วยแห่งนี้มีชื่อแต่ดั้งเดิม                                                   แต่แรกเริ่มห้วยคันหอกบอกต่อมา

                                ควายป่านั้นรูปร่างช่างสูงใหญ่                         กำลังไซร้มากแรง แข็งหนักหนา

                หลายวันแล้วแกะรอยตามควายมา                                    การตามล่าลำบากยากระกำ

                ตามควายป่าฝ่าฟันเถาวัลย์ไม้                                            ลุล่วงได้เจอหนองน้ำยามพลบค่ำ

                หนองน้ำนี้ มีชื่อห้วยเชียงคำ                                            พรรคพวกนำควายป่าทั้งราตรี

                                จนรุ่งรางฟ้าสาง สว่างจ้า                                   แกะรอยหาควายป่ามาถึงที่

                ริมหนองบ่อที่ก่อเกิดนที                                                   ทรพีควายป่ามาขวิดดิน

                จนเป็นเนินโนนนาง กลางหนองบ่อ                            ได้เกิดก่อบ่อเกลือดังถวิล

                ชาวบ้านตามพบควายป่าดังอาจินต์                                 มาสุดสิ้นไล่ล่าด้วยลูกปืน                          
                ลูกปืนยิง ถูกสะดือจนหลุดร่วง                                       จนทะลวงร่วงลงตรงกับพื้น

                มันทรมานเจ็บช้ำแสนกล้ำกลืน                                       ล้มทั้งยืนฝืนกายแล้วหายไป              

                                มาถูกจับกับเชือกมัดที่โคกล่าม                         พยายามฮึดฮัดตะบัดไล่

                จนเชือกขาดบาดเจ็บตะกายไป                                         ถึงหนองใหญ่ ก็ม้วยมรณา

                ที่ควายตายแช่น้ำหนองกว้างใหญ่                                 จนทำให้เน่าเหม็นเป็นหนักหนา

                พวกชาวบ้านร้านถิ่นทั่วพนา                                           เหลือระอากุยคาวฉาวเนิ่นนาน

                บึงน้ำใหญ่ใสดีแต่กาลก่อน                                             ตกตะกอนเหม็นเน่าเคล้าประสาน

                ใครได้กลิ่นเหม็นยิ่งทรมาน                                             จึงสืบสานการตั้งชื่อว่าบึงกุย

                                สถานที่สายบือโดนยิงหล่น                             อยู่ข้างโนนหนองบ่อก่อดินขุย

                กลายเป็นบ่อสายบือชื่อกระจุย                                        คนเดินลุยจมบ่อก่ออันตราย  

                ด้วยชื่อเสียงเรียงนามมานานเนิ่น                                   เรียกกันเพลินบ่อสายบือ ดั่งใจหมาย

                กาลต่อมาภาษากร่อนกลับกลาย                                      คนทักทายเป็นบรบือตั้งชื่อเมือง
                บรบือเมืองทองของศาสตร์ศิลป์                                     อยู่คู่ถิ่นงดงามอร่ามเหลือง
                งามด้วยธรรมสัจจะพระพ่อเมือง                                    ปู่จูมคำลือเลื่องเมืองพัฒนา
                 อันนามเมืองบรบือคือชื่อทัก                                           อนุรักษ์ให้ลูกหลานท่านศึกษา
                 ด้วยเรียงร้อยถ้อยพจน์รจนา                                            สืบคุณค่าผืนแผ่นชื่อแดนดิน
                 มาเถิดเราชาวบรบือหลานพ่อปู่                                      ร่วมเชิดชูตำนานไว้ให้คู่ถิ่น
                 รักศักดิ์ศรีเลือดเนื้อเชื้อธานินทร์                                   เป็นอาจินต์ศิลป์ศาสน์ชาติรุ่งเรือง

                ขอจบเรื่องเล่าเป็นกลอนอักษรสาสน์                            ด้วยดวงมาลย์เล่าไว้ให้ต่อเนื่อง        

                หากผิดนิดพลาดหน่อยอย่าแค้นเคือง                           หวังชื่อเมืองบรบือลือชั่วกาล…….

                                                                                 โดย    นางเพ็ญพิมล   สวัสดิ์สละ       

                                                                ครูชำนาญการพิเศษ  กลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาไทย 

                                                                                        โรงเรียนบรบือวิทยาคาร  

                                                                          สิทธิชัย  แทนไชยสงค์                ผู้ประพันธ์ ร่วม

                                                               นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๖/๗   โรงเรียนบรบือวิทยาคาร